Het is oktober 1944. De 7-jarige Ed Post gaat samen met zijn vader en zusje hout sprokkelen in het bos bij Kaatsheuvel. Eds vader weet een plekje dat vol ligt met hout voor de kachel. Ze zijn er nog maar net als ze ineens omsingeld worden door Duitse soldaten met geweren. Ed Post heeft het er nog steeds een beetje moeilijk mee om het verhaal te vertellen. "Het was heel erg emotioneel en dat is het nog steeds." Begrijpelijk, als je zoiets meemaakt.
De sfeer in Kaatsheuvel is die dagen gespannen. Elk moment kunnen de geallieerden Brabant binnenvallen en dat zorgt ervoor dat de Duitsers in paniek zijn.
Munitiedepot
De plek waar Ed met zijn vader en zusje gaat sprokkelen, is niet zomaar een stukje bos. Het is een grote opslag van munitie. ''Het was het grootste munitiedepot van Europa. Het werd op 5 september 1944 tot ontploffing gebracht omdat de Duitsers terug moesten trekken. Ze wilden de munitie niet in de handen van de vijand laten vallen.''
Door die ontploffing is ook een groot deel van het natuurgebied vernietigd. Bomen die omliggen, takken die zijn afgebroken. ''Het was voor ons ideaal om stookhout voor de kachel te gaan verzamelen.''
Soldaten
De drie gaan het bos in met een hakbijl en een kruiwagen. Ze willen flink wat inslaan, maar dat loopt anders. Terwijl ze hout aan het verzamelen zijn, zien ze Duitse soldaten. ''Die zagen we vaker hier want we waren nog niet bevrijd.'' Er komen steeds meer van die Duitse soldaten bij.
Zoveel zelfs dat de drie ingesloten raken tussen de bewapende militairen. Ed, zijn vader en zusje worden naar een andere plek in het bos gebracht. Daar zijn meer mensen. Ook zij zijn door de Duitsers meegenomen. ''We stonden met een groepje van een man of vijftien of twintig. Allemaal angstig want we wisten niet wat er zou gebeuren.''
'Hoger, hoger'
De Duitse soldaten zijn onverbiddelijk. Iedereen moet zijn handen omhoog doen. Ook de kinderen. ''Mijn zusje begon een beetje moe te worden. Haar handen begonnen te zakken.'' Een Duitse militair grijpt in. ''En toen vloog hij met een grote mitrailleur bij mijn zusje op de borst en riep: 'Hoger, hoger, hoger.' Dat ging door merg en been. Ik zie nog de angst op het gezicht van mijn vader. Vreselijk.''
Uiteindelijk gaan de militairen een voor een weg. Als ze verdwenen zijn, durven een paar mensen in de groep naar huis te gaan. Ed, zijn vader en zijn zusje doen dat niet. ''De angst zat er bij ons goed in dus je liep niet zomaar weg.'' Later durven de drie wel te vertrekken maar ze gaan niet meteen naar huis. ''Ja, zei mijn vader, ik ga wel eerst mijn kruiswagen en mijn bijl halen.''
Schreeuwende paniek
Dat kost de nodige tijd. Als ze terug in Kaatsheuvel zijn, gaat daar al rond dat er mensen door de Duitsers zijn vastgehouden. ''Het is een klein dorp'', verklaart Ed Post de snelle stroom van geruchten. Dat de drie nog niet terug zijn, voedt de angsten van moeder Post. ''Mijn moeder liep in schreeuwende paniek over straat. ‘Waar is mijn man? Waar zijn mijn kinderen?'
Gelukkig wordt het gezin later herenigd. ''We waren weer veilig maar het is wel iets wat een enorme impact op je heeft.''
