Diep weggestopt onder een deken kijkt de 94-jarige 'Korporaal' Dick Klein toe hoe tientallen parachutisten doen wat hij precies 75 jaar geleden deed. Hij kijkt met een mengeling van trots en nederigheid. "Nu ik hier zo zit, realiseer ik me dat ik op die 17e september 1944 geen idee had hoe belangrijk het was wat we deden."
Het is een zonnige zondagmiddag als om precies één minuut over een in de middag honderden parachutisten landen op de Vlagheide bij Eerde. Amerikanen, die na de hevige gevechten in Normandië nu de taak hebben om de belangrijke route richting Arnhem vrij te maken voor de Britse troepen.
Vechten voor onszelf
"Het was zo'n mooie dag die 17e, we werden eigenlijk een beetje in de maling genomen", zegt Klein. "Maar de volgende dag veranderde alles. "Toen moesten we echt vechten voor onszelf. Ik zou graag zeggen dat ik vocht voor de Nederlanders, maar die dag vochten we allemaal om in leven te blijven. En toch, als ik terugkijk is het het allemaal waard geweest en zou ik het zo weer doen."
Het was een dag van bittere tuin-, schuur- en bermgevechten. In de omgeving van de molen in Eerde was er bijna onafgebroken geweervuur te horen. Korporaal Klein vertrok samen met Luitenant Hilton en zijn beste vriend Wingard naar de molen om die als observatiepost te gebruiken. Van daaruit hadden de mannen goed zicht op de zandduinen waar de Duitsers zich hadden ingegraven. Wingard werd geraakt door een kogel van een Duitse sluipschutter en stierf ter plekke. Klein stond ernaast.
Hij was mijn beste vriend
"Elke keer als ik naar Europa kom, dan ga ik ook naar Margraten en bezoek ik zijn graf. Deze dag, 75 jaar later is ook om hèm te herdenken. Hij was bij uitstek mijn beste vriend. Een heel speciaal persoon."
Na de oorlog ontmoette Klein de vrouw van Wingard. Ze hebben altijd contact gehouden tot ze een paar jaar geleden overleed. "Ik ben blij dat ik hier vandaag ben", zegt Klein
Het is het allemaal waard geweest
Dat tientallen mensen de sprong overdoen die voor Brabant en de rest van Nederland de vrijheid inluidde, doet hem meer dan goed. En hij blijft benadrukken dat het hem zo gelukkig stemt dat iedereen zo trots op hem is.
"Weet je, Amerikanen hebben geen idee hoe het is om te worden bezet. Geen idee wat het is om je elke dag te moeten afvragen wat je het beste kan doen en hoe om je leven te sparen. Het simpele feit dat ik deel uit mocht maken van de groep die kwam helpen om de Nederlanders hun vrijheid terug te geven is het allemaal waard geweest."
De massale parachutesprong die herinnert aan 75 jaar geleden, is georganiseerd door Round Canopy Parachuting Team The Netherlands. Klein kruipt nog een beetje verder onder zijn deken. Zijn ogen sprankelen als hij zegt: "Moet je nou zien hoe blij iedereen met ons is! Daar geniet ik van hoor..."
